Verhalen in het Park is traditioneel de afspraak met een gezellige herfstsfeer, een feeëriek verlicht Engels Park en heel wat boeiende verhalen. Dit jaar was dat niet anders, met ‘Volksverhalen tussen schemer en dauw’ als thema.

Na een inleidend duo-verhaal en sfeervolle volksmuziek op de mooi gedecoreerde erekoer van het kasteel, werden de deelnemers in groepen verdeeld. ‘Botten en beenderen’, ‘Dieverij’, ‘Ogen als spiegels’... de mysterieuze namen van de groepen deden de spanning stijgen. Dankzij de uitverkochte editie waren er twee verschillende lussen en wist je dus niet wie van de zes verhalenkunstenaars je aan het werk kon zien.

Eén voor één vertrokken de groepjes naar buiten, naar de verschillende vertellocaties in het Engels park. Intussen begon het te schemeren en viel de duisternis over Alden Biesen.

Één van de groepen vertrok langs de Franse tuin via een met kaarsen verlicht pad naar de eerste stop de feeëriek uitgelichte grot. Heidi Kockaerts bracht de klassieker Sneeuwwitje in een regionaal jasje over de mooie Maurizia en haar lelijke moeder die net zo mooi wilde worden als haar dochter. Gelukkig liep ook deze versie van het eeuwenoude volksverhaal goed af en leefde ze nog lang en gelukkig bij haar houthakkers in het bos. En de prins… die kwam regelmatig op bezoek.

Op naar de tweede stop! We wandelden verder bij het licht van de volle maan door het donkere bos, langs het zomerpaviljoen naar de vertelhutten. Rien Van Meensel stond ons al op te wachten en vertelde een spannend Joods verhaal over het huwelijk tussen een man van vlees en bloed en een vrouw van botten en beenderen. Bij een Joods huwelijk dient de bruidegom de ring aan de vinger van zijn bruid te schuiven en dan zeven maal rond haar te dansen. Toen hij op zijn vrijgezellenavond samen met zijn vrienden het dansen wilde oefenen ging het mis. Het stokje waaraan hij de ring geschoven had, bleek de vinger van een overleden bruid te zijn. Gelukkig werd er een compromis gevonden en kon de bruidegom alsnog met zijn Esther trouwen.

Voor ons derde en laatste verhaal in het park wandelden we de heuvel af richting kasteel. In de verte klonk het nostalgische geluid van een doedelzak in deze mystieke omgeving bij volle maan: kippenvel! Maarten Van Rompaey had post gevat onder de mooiste appelboom van het park. Hij bracht het verhaal van een nietsnut die rijk wilde worden zonder er iets voor te doen. Onderweg kreeg hij genoeg kansen om de handen uit zijn mouwen te steken, maar hij was liever lui dan moe. Je kan je al indenken dat dit verhaal niet goed afliep.

In groep wandelden we samen terug naar het kasteel waar iedereen verzamelde voor een drankje in de gezellige erekoer. Geert Tersago vertelde nog een afsluitend verhaal gevolgd door sfeervolle volksliederen en muziek op diatonisch accordeon en viool.

Een geslaagde avond vol straffe verhalen. Wij kijken al uit naar de volgende editie op 14 oktober 2023. Kom je ook?